21.04.2022
Obecnie coraz więcej słyszy się o chorobach autoimmunologicznych, jednak wciąż nie dla wszystkich jasna jest ich etiologia. Istnieje duża grupa jednostek chorobowych, które wynikają z zaburzeń działania układu odpornościowego, który uznaje własne komórki za obce i próbuje je zwalczać. Postępujące zapalenie daje objawy nie tylko ze strony narządów i układów, ale i może objawiać się na skórze w postaci plam, wykwitów czy zaburzeń pigmentacyjnych. W naszym artykule prezentujemy wszystkie niezbędne informacje na temat chorób autoimmunologicznych skóry. Co warto o nich wiedzieć? Sprawdź to!
Co znajdziesz w artykule?
Można wyróżnić dwie główne grupy czynników ryzyka rozwoju chorób autoimmunologicznych: genetyczne (mutacje genowe) i środowiskowe. Około 60% stanowią jednak czynniki zewnętrzne związane z postępem chorób cywilizacyjnych. Nie bez znaczenia są tutaj również infekcje wirusowe i bakteryjne. Bezpośrednią przyczyną jest natomiast występowanie w surowicy chorego autoprzeciwciał, które są skierowane bezpośrednio przeciwko własnym komórkom naskórka lub nabłonka. W efekcie tego na powierzchni skóry pojawia się wysypka, rumień lub pęcherze. Szybka diagnoza pozwala minimalizować uciążliwe objawy, dlatego warto zgłosić się do lekarza po zauważaniu nietypowych zmian skórnych na ciele.
Choroby autoimmunologiczne skóry mogą dawać różne objawy. Mowa tutaj o zaburzeniach pigmentacji, czyli występowaniu jasnych plan na powierzchni skóry, co zazwyczaj świadczy o bielactwie. Jednym z przejawów chorób skóry z autoagresji jest łuszczenie się naskórka na różnych fragmentach ciała – najczęściej na skórze głowy. O chorobach autoimmunologicznych skóry świadczyć mogą również nadżerki, wykwity skórne czy wysypka. Osoby borykające się z tego typu przypadłościami skarżą się również na objawy, utrudniające codzienne funkcjonowanie, przybierające formę obrzęków, zaczerwienienia skóry czy intensywnego swędzenia.
Choroba przewlekła, która charakteryzuje się poliferacją naskórka, czyli jego zwiększonym przyrostem i występowaniem jasnoczerwonych, łuszczących się grudek lub blaszek łuszczycowych. Łuszczyca najczęściej występuje na powierzchni kolan, łokci, czy owłosionej skórze głowy. U osób borykających się z tą jednostką chorobową proces odnowy naskórka skraca się do 3-4 dni. W tym czasie następuje wzmożona produkcja nowych komórek, które za szybko dojrzewają, natomiast te stare nie nadążają ze złuszczaniem, w rezultacie czego na ciele tworzy się warstwa martwych komórek w postaci łusek. Ze względu na fakt, że łuszczyca wiąże się z długotrwałym stanem zapalnym, dlatego jej występowanie stanowi przeciwwskazanie do wykonania depilacji laserowej. Łuszczyca a depilacja laserowa to również temat, który poruszaliśmy na naszym blogu.
Genetycznie uwarunkowana choroba przewlekła skóry polegająca na jej depigmentacji. Przyczyną tej jednostki chorobowej jest wymieranie komórek odpowiedzialnych za kolor skóry. Objawem tego schorzenia jest pojawianie się na ciele odbarwionych, białych plam. Bielactwo skóry występuje w momencie kiedy w organizmie pojawia się deficyt komórek barwnikowych skóry. Plamy występują najczęściej na twarzy, dłoniach, kolanach, łokciach i narządach płciowych. W przypadku bielactwa depilacja laserowa jest niewskazana – zarówno ze względu na możliwość nasilenia choroby, jak i nieskuteczność samego zabiegu.
Choroba określana również jako AZS lub egzema. Charakterystycznym objawem tej jednostki chorobowej jest silny świąd – zwłaszcza w okresie zaostrzenia. Osoby borykające się z atopowym zapaleniem skóry skarżą się na suchą, podrażnioną skórę. Zmiany skórne przybierają postać czerwonych plam, grudek przypominających liszaj, które mają tendencję do mnożenia się i rozlewania na róznych partiach ciała. Atopowe zapalenie skóry wymaga specjalnego leczenia i wyeliminowania substancji powodujących alergię.
Choroba znana również pod nazwą Alopecia Areata – AA. To przewlekłe schorzenie objawia się uszkodzeniem mieszków włosowych i utratą włosów na skórze głowy, brwi i rzęs, w okolicach pach i narządów płciowych. Łysienie plackowate to choroba autoimmunologiczna skóry, która objawiającą się „plackami” wyłysienia na skórze głowy. Im wcześniej postawiona diagnoza, tym większa szansa na wdrożenie odpowiedniego leczenia i szansa na odrost włosów i zmniejszenie ryzyka nawrotów.
Choroba pęcherzowa również ma podłoże autoimmunologiczne. Występuje w dwóch odmianach i cechuje się występowaniem pęcherzy w obrębie naskórka. Choroba autoimmunologiczna skóry powoduje akantolizę, czyli utratę łączności pomiędzy poszczególnymi komórkami warstwy kolczystej naskórka i komórkami błony śluzowej. Podstawą leczenia pęcherzycy jest stosowanie glikokortykosteroidów pod okiem lekarza dermatologa.
Leczenie chorób autoimmunologicznych skóry polega na przywróceniu tolerancji ze strony układu odpornościowego względem własnych antygenów. W tym celu wykorzystuje się leki przeciwzapalne, czy preparaty o działaniu cytotoksycznym. Dużą nadzieją w terapii chorób autoimmunologicznych jest leczenie biologiczne, które obecnie jest w fazie prac i testów. Należy pamiętać, że diagnoza jak i całe leczenie powinno odbywać się pod okiem lekarza. Wcześnie wykryte schorzenie i odpowiednio dobrane leki mają tutaj bowiem kluczowe znaczenie.
